صفحه اصلی / فرماندهان سپاه پاسداران / پل شحیطاط

hasanali

سیده علویه آرام و مطمئن ادامه داد: فرزندانم من امروز برای ناهار نان سیاح و ماهی درست کرده ام. حاضرید ظهر مهمان من باشید؟ شما امروز مهمان من هستید.
عبدالمحمد نگران شد و پیش خودش گفت علویه چه می‌کند؟ من که گفتم فقط سکوت کن. این چه کاریست که او دارد می‌کند؟ نکند سربازها به طمع ماهی به داخل خانه بیایند؟ اگر آمدند چه کنیم؟
سربازهای عراقی که ۵ نفر بودند دور علویه جمع شدند و گفتند: راست می‌گویی که ماهی داری؟
ـ بله. ماهی کباب کرده.
ـ چه ماهی؟
ـ بطی.
ـ به به. آماده است؟
ـ آماده آماده. برویم داخل؟
تمام وجود عبدالمحمد را اضطراب گرفته بود که چرا علویه دارد این طور حرف می‌زند. برای اینکه آرامش خودش را حفظ کند تند و تند آیه الکرسی و قل اعوذبرب الناس می‌خواند و به درب خانه فوت می‌کرد.
لحظات به سختی می‌گذشت. هر لحظه ممکن بود درگیری شروع شود و اگر این کار انجام می‌شد اولین کسی که کشته می‌شد علویه بود.
سربازان داشتند آماده می‌شدند همراه علویه وارد خانه شوند که صدای تشر زدن فرمانده شان از آن طرف کوچه بلند شد. چه می‌کنید؟ سریع بیایید و بروید سراغ خانه‌های دیگر. مگر آمده‌اید مهمانی؟
آنها که حسابی از تشر فرمانده ترسیده بودند همگی صدا زدند: نعم سیدی امرک، و از پیر زن دور شدند. با دورشدن آن‌ها عبدالمحمد روی پشم‌های گوسفند دراز کشید و نفس راحتی کشید.
باورش نمی‌شد علویه اینقدر راحت و آرام با سربازان حرف بزند و کم نیاورد. علویه بی خیال داشت ریسندگی می‌کرد.
هنوز سربازها ۵۰ قدمی دور نشده بودند که علویه نخ هایش را می‌کشید و سرش را آرام به سمتی که سربازان رفته بودند برگرداند و گفت: ابوعبدالله رفتند. چه کنم؟
ـ هیچ. به کارت ادامه بده.
ـ کسی نیست. همه رفتند.
ـ عیب ندارد. تو همان کارت را بکن.
ـ نیم ساعتی گذشت و هیچکس در اطراف خانه نبود.
علویه صدا زد: ابوعبدالله. مادر زانوهایم درد می‌کند. چه کنم؟
ـ اطرافت کسی نیست؟
ـ نه همه رفتند. چند بار بگویم. بابا همه رفتند و کسی نیست.
ـ مطمئن هستی؟
ـ دارم می‌بینم. تو هم چه حرفهایی می‌زنی؟
ـ پس آرام وسایلت را جمع کن و بیا داخل خانه.
تا علویه وارد خانه شد عبدالمحمد به سیدغالب گفت: برو بیرون ببین اوضاع چطور است.
او هم بلافاصله با احتیاط از در خانه بیرون رفت و بعد چند دقیقه برگشت و با خوشحالی گفت ابوعبدالله همه رفتند. هیچکس نیست. اثری از نیروهای نظامی در کوچه و خیابان نیست.
عبدالمحمد به طرف علویه رفت و در حالی که هم از او گله داشت و هم شرمنده ایثار و فداکاری اش گفت: تو جان ما را نجات دادی.
ـ من کاری نکردم.
ـ تو امروز کار بزرگی کردی. امیدوارم مزد تو را جده ات حضرت فاطمه(س) بدهد.
ـ امیدوارم. شما هم سالم باشید.
ابوفلاح هم خودش را به عبدالمحمد رساند و گفت: تمام ماموریت‌های ما در شناسایی مواضع عراقی‌ها یک طرف و این نمایش خارق العاده سیده علویه یک طرف. باورم نمی‌شد او این قدر راحت نقش بازی کند و نترسد.
سیدناصر در حالی که می‌خندید گفت: مادر این فریب دشمن را از کجا یاد گرفتی؟
ـ به قلبم الهام شد.
ـ که بگویی بیایید داخل خانه ماهی و نان سیاح بخورید؟
ـ بله فرزندم.
عبدالمحمد طاقت نیاورد و در یک آن خم شد و دست چروکیده علویه را بوسید و گفت: شرمنده ات هستیم.
ـ لا انت ابنی. حبیبی. عینی. (نه تو پسرم هستی. عزیزم تو چشم منی.)
ـ توامروز ما را از یک خطر حتمی و صد در صد نجات دادی.
ـ این کار خدا بود. من کاری نکردم.
ـ به هر حال تو خیلی نقش داشتی. حلالمان کن. من امروز تو را در بد دردسری انداختم.
علویه با دست‌های قاچ شده اش که سختی زیادی کشیده بود روی سر عبدالمحمد دست کشید و در حالیکه آرام اشک می‌ریخت می‌گفت: ابوعبدالله این حرف‌ها را نزن تو هم مثل سید غالب فرزند من هستی. توفرقی با آنها نداری. خدا شما را حفظ کند. کاش من امروز در راه خدا به شهادت می‌رسیدم.
تمام اهل خانه گریه می‌کردند. علویه یک مرتبه با آستین پیراهنش اشک هایش را پاک کرد و گفت: راستی ابوعبدالله می‌دانی ناهار چه داریم؟
ـ اگر بدانی چه برایت طبخ کرده ام؟
ـ ماهی است؟
ـ بله. پس آماده باشید تا سفره را پهن کنم.
همه پس از یک اضطراب نفس گیر کنار سفره‌ی پارچه‌ای نشستند و علویه ماهی‌های کباب شده را یکی یکی وسط سفره گذاشت و پشت سر هم می‌گفت: کل کل هنیئا لک هنیئا لک.
آن روز شاید این بهترین غذایی بود که پس از یک حادثه خطرناک داشتند به راحتی با هم می‌خوردند.
هنوز عبدالمحمد باورش نشده بود که به راحتی سیده سربازان عراقی را دست به سرکرده و فریب داده است. او غذا می‌خورد و می‌خندید و می‌گفت: سیدهاشم چقدر علویه راحت و عادی نقش بازی می‌کرد. واقعاً که بازیگری ماهری است.

https://www.uplooder.net/img/image/10/9036f05e1c358258d09a62df4bdda049/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512.jpg

hasanali

ابوفلاح توانست از زمانی که به ایران آمده بود شش ماموریت را پشت سر هم همراه عبدالمحمد و سیدنور در عراق انجام بدهد. هربار که ماموریت می‌رفت کلی قربان صدقه عبدالمحمد می‌رفت که باز او را به ماموریت آورده است.
آنها در این شش ماموریت به خوبی توانستند بعد از شناسایی مقرهای نظامی عراق، پازل اطلاعاتی را به منظور اطمینان از یافته‌ها و داده‌های اطلاعاتی بررسی کنند.
همه گروه در جلسات بررسی اطلاعات به دست آمده سعی می‌کردند وضعیت آمادگی ارتش عراق را خوب تشخیص بدهند.

درآخرین جلسه بررسی وضعیت نظامی عراق در العماره و بصره، عبدالمحمد بعد از توضیح کامل سیدناصر و ابوفلاح رو به سیدناصر کرد گفت: به نظرت عراق چقدر در هور هوشیار است؟ یعنی چند درصد احتمال حمله را می‌دهد؟
ـ از ابوفلاح بپرسیم بهتر است.
ـ ابوفلاح نظر تو چیست؟
ـ عراق هرگز آمادگی درگیری در هور را ندارد و بخواب هم نمی‌بیند که شما از آبراه‌های هور روی سرش عملیات نظامی انجام بدهید. اینجا واقعاً سوت و کور است و آنچه را که تصور نمی‌شود کرد، حمله نظامی ایرانی‌ها از میان نیزارهاست.
ـ چقدر به این حرفت اطمینان داری؟
ـ صددرصد.
ـ سیدناصر نظر تو چیست؟
ـ من هم نظر ابوفلاح را دارم. او حرف دقیقی را می‌زند.
ـ طبق نظر شما، عراق در این منطقه حساب ویژه‌ای باز نکرده و اینجا را هرگز نقطه تهدیدی برای خودش احساس نمی‌کند. درست است؟
ـ بله همین طور است.
ـ ولی یک مشکل جدی داریم. اگر گفتید چه مشکلی است؟
ـ چه مشکلی؟
ـ اگر گفتید؟
ـ ابوفلاح: نیرو؟
ـ نه.
ـ سیدناصر: مهمات؟
ـ نه.
ـ پس چه؟
ـ در هور نیازمند اتصال به خشکی هستیم. اگر این اتصال نباشد ضرر می‌کنیم.
ـ با پل حل می‌شود. این که مشکلی نیست.
ـ ولی به این سادگی نیست که تو می‌گویی.
ـ البته ما هم از این طرف نقطه‌ی قوت خوبی داریم.
ـ چه نقطه قوتی؟
ـ عراق درمنطقه باتلاقی هور امکان ترابری نیرو و تجهیزات زرهی را ندارد و این بزرگ ترین شانس ماست و نقطه ضعف آنها است.
دو روز بعد عبدالمحمد و سیدنور با بچه‌های گروه خداحافظی کردند و از طریق هور به ایران برگشتند. عبدالمحمد در اولین جلسه در قرارگاه نصرت از روی نقشه تمام شش ماموریت را تمام و کمال برای علی هاشمی توضیح داد.

علی هاشمی که خوشحال از اطلاعات بدست آمده بود به رئیس دفترش گفت: به دفتر آقا محسن بگو امروز می‌خواهم ایشان را ملاقات کنم. کار مهمی دارم. بگو دو ساعت هم وقت می‌خواهم.
ده دقیقه بعد رئیس دفترش گفت: تماس گرفتم، گفتند ساعت ۵ عصر منتظرت هستیم.
او عصری به گلف رفت و تمام گزارش را به آقا محسن داد و گفت که از نظر من عمده کار قرارگاه جهت شناسایی هور تمام شده است. یعنی دیگر کاری نمانده که ما انجام بدهیم. ماموریت ما تمام و کمال سر و سامان گرفته است.
ـ از استان‌های همجوار هور چه قدر اطلاعات دارید؟
ـ چه می‌خواهید؟ چه اطلاعاتی لازم دارید؟
ـ می‌خواهم رابطه استان‌های هم جوار هور با خط مقدم را برآورد کنید. این برآورد خیلی برایم ارزش دارد.
ـ کار العماره و بصره را انجام دادیم. تمام اطلاعات این دو استان آماده است.
ـ پس روی استان‌های کربلا- نجف- تا بغداد و کوت کار کنید
ـ حتماً. گزارش کامل آنها را تهیه می‌کنم.
ـ سعی کنید در عرض دو هفته این کار را تمام کنید. عجله دارم. دیر نکنید.
ـ تمام سعی مان را خواهیم کرد.

https://www.uplooder.net/img/image/67/cc8d00ec2441977a50fcf494923318c9/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512-4.jpg

hasanali

ـ اگر این شناسایی‌های جدید، نتایج شناسایی‌های قبلی شما را تایید کند دیگر باید موضوع را به سایر فرماندهان در میان بگذارم. یعنی کارمان آماده مطرح کردن در جمع فرماندهان است.
ـ از همین فردا شروع می‌کنیم. در عرض مدت تعیین شده کار را تمام خواهیم کرد.
ـ ولی اولویت اول شما شناسایی دوباره و کامل القرنه و جاده‌های اطراف آن و مواضعی که تازه ایجاد کرده‌اند می‌باشد.
ـ این هم روی چشم.
ـ آقای هاشمی! این ماموریت ویژه است. خیلی حیاتی و سرّی است.
ـ یعنی چه کنم؟ شما فقط دستور بدهید آقا محسن من پای کارم.
ـ چند نفر از نیروهای اصلی ات باید این کار را انجام بدهند. آنهایی که صدرصد امتحان شان را خوب پس داده‌اند را انتخاب کن.
ـ به نظرم سیدنور و عبدالمحمد بهترین گزینه‌ها برای این کارند. آنها بهترین نیروهای من در قرارگاه هستند.
ـ مطمئن هستی؟ حواست را خوب جمع کن.
ـ بله مخصوصاً عبدالمحمد. هر دو را با تمام وجودم قبول دارم. مرد این کارند.
ـ پس شروع کنید و معطل نکنید.

او با آقا محسن خداحافظی کرد و به قرارگاه برگشت. فردا پس از انجام یک سری کارها تا ظهر فرصت داشت. نماز ظهر و عصرش را که خواند، عبدالمحمد را صدا زد وملاقات خودش با آقا محسن را توضیح داد و گفت: آقا محسن روی این ماموریت جدید خیلی حساس است.
ـ الان من چه کاری باید انجام بدهم؟ من که همیشه سرباز آماده رزم بوده ام. بفرمایید چه کنم؟
ـ تشکیل گروه‌های شناسایی برای استان‌های هم جوار و دور هور را می‌خواهم.
ـ روی چشم. همین امروز و فردا انجام می‌دهم.
ـ ولی یک ماموریت ویژه برای خودت دارم. این غیر کاری است که گفتم.
ـ برای خودم؟ چه ماموریتی؟
ـ بله تو و سید ناصر.
ـ خیراست. همین که سیدنور هم است دیگر نور علی نور است. بفرما چه خدمتی باید انجام بدهیم؟
ـ آقا محسن می‌خواهد تو و سید بروید القرنه و جاده‌های اطراف آنها را دوباره و کامل بررسی و شناسایی کنید.
ـ چرا دوباره؟ مگر شناسایی‌های ما ناقص بوده اند؟
ـ دستور آقا محسن است. او همه چیز را توضیح نمی‌دهد. کار را می‌خواهد.
ـ حاضریم. هیچ مشکلی نیست.
ـ فردا باید بروید و کار را شروع کنید.
ـ مشکلی نیست.
ـ نیازی به ادّلا دارید؟
ـ نه مسیر را مثل کف دستم می‌شناسم. دیگر خودم وسیدنور یک پا ادّلا هستیم.
ـ سیدنور چه طور؟
ـ گفتم که هر دو مثل هم هستیم.
ـ پس بسم الله فردا صبح شروع کنید. من منتظر خبرهای خوب هستم.
جلسه عبدالمحمد با علی هاشمی حدود دو ساعتی طول کشید. معلوم بود هر دو خسته شده‌اند. علی هاشمی صدا زد: کسی کمی غذا به ما بدهد. ضعف کردیم. مگر شما ناهار نمی‌خورید؟ یا خوردید؟
بلافاصله نهار را که عدس پلو بود برای او و عبدالمحمد آوردند وآنها مشغول خوردن شدند.
بعد از نهار علی هاشمی گفت: عبدالمحمد امشب ساعت ۱۱ خودت، سیدنور و ابوفلاح بیایید این جا کارتان دارم.
ـ روی چشم حاجی.
ـ خدا خیرت بدهد.
عبدالمحمد به سراغ سیدناصر و ابوفلاح رفت و ماموریت جدید را برای آنها کامل توضیح داد.
سیدنور گفت: کارمان در آمده است.
ـ چه جور هم
ابوفلاح گفت: این ماموریت معلوم است خیلی ارزش دارد.
عبدالمحمد به سید ناصر که سمت چپ او نشسته بود گفت: تو چه برداشتی از صحبت‌های آقا محسن و حاج علی می‌کنی؟ نظرت چیست؟ برای خودم علامت سوال است.
ـ این که هور را الکی شناسایی نمی‌کنیم.
ـ یعنی چه؟
ـ احتمال می‌دهم قرار است عملیاتی در آن انجام شود. یعنی این طور از حرف‌های آقای هاشمی و آقا محسن برمی‌اید.
ساعت ۱۱ شب هر سه نفر در سنگر علی هاشمی حاضر شدند و او حال تک تک آنها را پرسید و قدری با هر کدام خوش وبش و شوخی‌ای کرد. سرحال و قبراق بود. خنده از چهره اش نمی‌افتاد.
ـ شما چند وقت است مرخصی نرفتید؟
عبدالمحمد گفت: حدود یک ماهی می‌شود
ـ چرا؟
ـ کار زیاد بود و ماموریت بودیم و نمی‌شد از هور برویم بیرون.
ـ بسیار خوب چند روزی بروید به خانواده هایتان سربزنید و برگردید.
ـ ولی کار چه می‌شود؟
ـ کار هست، تعطیل نمی‌شود. شما حرف مرا گوش بدهید.
ـ چند روز برویم مرخصی و کی برگردیم؟
ـ یک هفته بروید خوش باشید.
هیچ کس نمی‌دانست در ذهن علی هاشمی چه می‌گذرد.
هر سه نفر فردا صبح که قرار بود به هور بروند به اهواز رفتند و یک هفته‌ای با خانواده شان بودند.
روز سه شنبه‌ای بود که یک هفته مرخصی آنها تمام شده بود و هر سه به سنگر علی هاشمی رفتند تا آماده رفتن به ماموریت شوند و کارشان را انجام بدهند.

https://www.uplooder.net/img/image/97/fd9e0bdec4e56685fee40458946bb100/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512-3.jpg

hasanali

علی هاشمی که معلوم بود خیلی بیداری کشیده است و زیاد خمیازه می‌کشیدگفت: حالا دیگر آماده هستید؟
عبدالمحمد گفت: بله حاجی. آماده آماده. امر بفرما.
ـ سریع کارتان را شروع کنید. امیدوارم خدا موفق تان کند.
عبدالمحمد به ابوفلاح سفارش کرد رابط هایش را در عراق خبردار کند و پیشروهای هور را جهت رفتن شان راه بیندازد.
ـ روی چشم سیدی. مشکلی نیست. حل حل است.
دو روز بعد ساعت ۱۲ نیمه شب بود که هر سه با یک قایق موتوری آرام آرام دردل شب در آب‌های راکد و ساکت هور به طرف عراق حرکت کردند.

علی هاشمی برای بدرقه بچه‌ها تا کنار اسکله آمد و یک یک آنها را بغل کرد و در گوششان خواند: فالله خیر حافظا و هو ارحم الرحمین. بروید در امان خدا و امام زمان.
آن شب علی هاشمی حال و هوای دیگری داشت. مرتب می‌گفت: حواس تان باشد زود برگردید. من منتظرتان هستم. دیر نکنید. کارتان را کامل انجام بدهید. آقا محسن چشم انتظار شماست.
این اولین بار بود که این قدر به عبدالمحمد و سیدنور سفارش می‌کرد.
در این تیم شناسایی کریم حسون هم به آنها اضافه شده بود. علی هاشمی تا آنها را در زاویه دیدش می‌دید برای شان دست تکان می‌داد تا آن جا که در دل هور دیگر دیده نمی‌شدند.
پس از چند ساعت آنها به اولین مقر نیروهای مجاهد عراقی در هور رسیدند. قایق را زیر نی‌ها پنهان کردند و با بلم‌ها و مردی [(چوب های بلند)] باقی مسیر را که حدود ۱۲ ساعت در شرایط عادی باید پارو می‌زدند را رفتند. همه در حالی که خستگی امان شان را بریده بود به دومین مقر در هور که چبایش و محل ابوفلاح بود رسیدند.
ابوفلاح به یکی از نیروهایش که در انتظار رسیدن آنها بود گفت مسیر منزل سیدهاشم امن است؟
ـ بله تمام مسیر ومنزل او پاک و امن است. خودم انجام دادم. خیالتان راحت.
ـ الحمدالله. دستت درد نکند.
عبدالمحمد همیشه برای کنترل یک مسیر یک نفر را قرار نمی‌داد. هر بار یک نفر را معین می‌کرد و دفعه بعد، شخص دیگری را. هیچ کس از این تغییر افراد برای کنترل و چک کردن مسیر جاده و خانه‌ی سیدهاشم چیزی نمی‌فهمید و هرگز از او سوال هم نمی‌کردند. به قدری پیچیده عمل می‌کرد که امکان لو رفتن را خیلی کم می‌کرد. تا مطمئن نمی‌شد که مسیر حرکت آنها امن است هرگز از هور خارج نمی‌شد. گاهی تا دو روز در هور می‌ماند تا مسیر امن شود، سپس راه می‌افتاد و به ماموریتش می‌رفت.
آن شب ساعت ۳ نیمه شب همگی وارد خانه سید هاشم شدند. طبق معمول سید از دیدن بچه‌ها خیلی خوشحال بود و برای آنها دعا می‌کرد. آنها را به مضیف برد و کلی با آنها شوخی کرد.
تا نماز صبح قدری وقت مانده بود. عبدالمحمد تمام گزارش‌های سیدهاشم را شنید وسوالاتش را هم پرسید. دیگر هیچ کدام رمق ادامه دادن را نداشتند. بعد از خواندن نماز صبح، عبدالمحمد گفت: سیدهاشم! ماچند ساعتی می‌خوابیم تا کمی خستگی مان برطرف شود. دیشب و دیروز خستگی امانمان را برید.
ـ بخوابید مشکلی نیست. من بیدارم. راحت باشید.
ساعت ۱۱ ظهر بود که بچه‌ها بیدار شدند و سیدهاشم باخنده‌های همیشگی اش گفت: نهار و صبحانه با هم آماده است. کدام را اول میل می‌کنید؟
سیدنور در حالی که می‌خندید گفت: اول آخری.
ـ یعنی چه؟
ـ اول صبحانه بعد نهار.
آنها صبحانه می‌خوردند وسیدهاشم برای شان حرف می‌زد.
ساعت ۱۲:۳۰ دقیقه بود و گرمای العماره خودش را خوب نشان می‌داد. هرم آفتاب از دیوارها به داخل اتاق آمده بود و عرق از سر و روی بچه‌ها سرازیر بود.
عبدالمحمد به ابوفلاح گفت: در این ماموریت تو نیا.
ـ نیایم؟ چرا؟ چیزی شده است؟
ـ استخبارات روی تو حساس است ودر بدر دنبالت هستند. نیایی بهتر است. یعنی ضریب اطمینان ما بیشتر است.
ـ هر طور که شما بفرمایید. باشد نمی‌آیم.
ـ عیبی که ندارد؟ ناراحت که نمی‌شوی؟
ـ ناراحتم ولی روی چشم، می‌مانم. همین جا بمانم؟
ـ نه برو در الکحلا و هور. ما با بچه‌های مجاهدین عراقی می‌رویم.
ـ مع السلامه فی امان الله. الله یحفظکم.(به سلامت خیر. در امان خدا باشید)
عبدالمحمد از قبل در شناسایی‌هایی که انجام داده بود یکی از کسانی که در شبکه اطلاعات برون مرزی را خوب می‌شناخت فردی به نام سیدمعلان بود. او و خانواده اش از مبارزین و مجاهدین قوی عراقی بودند.
او برای دیدن سید معلان، فرزند سیدهاشم(سیدغالب) را ماموریت داد برود تا هم مسیر را چک کند و هم او را خبر بدهد که ما در راه هستیم و می‌خواهیم با او ملاقات کنیم.
سیدغالب آماده رفتن بود که یک مرتبه عبدالمحمد او را صدا زد و گفت: صبرکن. در گوش او حرفی زد و او راهی شد. هرچه او می‌گفت: سیدغالب تند و تند می‌گفت: نعم نعم سیدی.
هیچ کس نمی‌دانست عبدالمحمد چه چیزی را پنهان از همه در گوش سیدغالب گفته است.

https://www.uplooder.net/img/image/100/206fbf4cc0c921043667991b2dbb8cae/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512-2.jpg

hasanali

خانه سید معلان در ۴۵ کیلومتری الکحلا در شهر العماره بود.
حدود دو ساعتی همه آماده‌ی اعلام رفتن از سوی عبدالمحمد بودند ولی او فرمان نمی‌داد. در حالی که ماندن آنها برای همه علامت سوال بود، یک مرتبه سر وکله سید غالب وسیدصادق السیدمعلان پیدا شد.
همه تعجب کردند. سید نور گفت: مگر قرار نبود برویم منزل سید؟
ـ چرا ولی نظرم عوض شد. مگر اشکالی دارد. این هم یک شیوه کار است. ناراحت نباشید.
همه در این زمان فهمیدند عبدالمحمد در لحظه آخر چه چیزی در گوش سیدهاشم گفته و چرا از رفتن منصرف شده بود. خنده از لب سید نور نمی‌افتاد.

سیدصادق تا عبدالمحمد را دید بغل باز کرد و با خنده و خوشحالی گفت: ابوعبدالله! اهلاً و سهلاً. نرحب بک. کیف الصحه.
عبدالمحمد خیلی او را تحویل گرفت و پس از خوش وبش بهمراه سیدنور در گوشه‌ای نشستند تا ماموریت جدید شان را باهم بررسی کنند.
حدود نیم ساعتی طول کشید که عبدالمحمد رو به کریم کرد وگفت: من، سیدناصر و سیدصادق می‌رویم جلو. شما همین جا بمانید تا ما برمی گردیم. حواستان جمع باشد.
سیدصادق که با خودروی شخصی اش آمده بود آنها را سوار کرد و به طرف خانه اش در العماره حرکت کردند. او در راه از ابوفلاح و سیدهاشم سوال کرد. عبدالمحمد خبر سلامتی آنها را داد و گفت: حالشان خوب خوب است و سلام رساندند. وضع شان خیلی بهتر از شماست.
سیدصادق آنها را به خانه اش برد و پذیرایی مفصلی از آنها کرد. آن روز پدر سید معلان هم در خانه اش بود. او با دیدن عبدالمحمد، پیشانی اش را بوسید و گفت: پسرم سیدصادق از تو خیلی برایم حرف زده است و من دعا می‌کردم تو را زیارت کنم.
ـ سید صادق به من لطف دارد.
بعد از نماز ظهر وعصر و نهار، عبدالمحمد ماموریت جدید را برای سیدصادق توضیح داد و گفت: این ماموریت غیر از ماموریت‌های دیگر است. خیلی حساس و تاثیر گذار است.
ـ یعنی چه؟
ـ یعنی این کار نهایی ماست. این کار تمام شود، ماموریت مان هم تمام شده است.
ـ پس باید خیلی حواسمان جمع باشد
ـ همین طور است. حواس جمع و صدرصد احتیاط کنیم.

تا غروب حرفهای آنها طول کشید. پدر سیدصادق هر از گاهی برای آنها چای و قهوه می‌آورد و آنها خستگی شان را در می‌کردند. عبدالمحمد هربار که پیرمرد باسینی چای می‌آمد تمام قد می‌ایستاد و از او تشکر می‌کرد.
عبدالمحمد وظایف و مسئولیت هر کدام از بچه هایش را دقیق مشخص کرد و گفت: می‌خواهم با دست پُر از این ماموریت برگردیم. حاج علی به این ماموریت ما چشم دوخته و قول موفقیت آمیز بودن آن را به آقا محسن داده است. از شما تقاضا دارم با تمام وجودتان این ماموریت را انجام بدهید. وامّا ماموریت هرکدام را جداگانه می‌گویم تا بدانید. وظیفه سید صادق، جمع آوری اطلاعات و ارتباط با نیروهای مجاهد عراقی است. این کار در ماموریت‌های قبلی برعهده‌ی ابوفلاح قرارداشت. وظیفه بعدی برعهده‌ی یکی دیگر از اعضای گروه به نام سیدجعفر است. او که از بچه‌های گروه سید صادق بود، در کارش خیلی مهارت داشت.
عبدالمحمد رو به او کرد و گفت: وظیفه تو در این ماموریت جمع آوری اطلاعات و نمونه مدارک و اسناد نظامی به ویژه برگه‌های مرخصی ارتشیان عراقی در سپاه سوم وچهارم و ارتباط با افسران، درجه داران و سربازان مخالف رژیم عراق است.
ـ نعم سیدی. این که کاری ندارد.
سیدجعفر از افسران وظیفه ارتش عراق بود و آنها را به خوبی می‌شناخت.
آن روز تمام وقت گروه به چگونگی انجام ماموریت هریک از افراد از شروع تا برگشت آنها گذشت.
عبدالمحمد وقتی تمام وظایف اعضای گروه مشخص شد گفت: برادران! فردا صبح بعد از نماز، ماموریت جدید ما از العماره تا بغداد است. حواس تان را خوب جمع کنید.

https://www.uplooder.net/img/image/3/a95fae232eea004d460600ee6699c276/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512-1.jpg

hasanali

ساعت ۱۰:۳۰ دقیقه‌ی شب بود که عبدالمحمد بعد از خوردن شام گفت: سیدجعفر! من برمی گردم هور.
ـ چرا؟ همین جا بخواب. مشکلی نیست، اینجا امن است.
ـ نه باید برگردم هور. اینجا نمانم بهتراست.
فردا صبح طبق قرار قبلی، سیدصادق به سراغ عبدالمحمد در هور رفت و او را به العماره آورد. علاوه بر عبدالمحمد سیدهاشم و سیداحمد برادرش را که ۱۵ سال سن داشت سوار ماشین کرد و به محل مورد نظر رفتند.
عبدالمحمد ماموریت را برای آنها توضیح داد که اولین کار ما در شناسایی، در مرکز استان میسان عراق است.
این اولین بار بود که این ماموریت با این ترکیب قرار بود انجام شود. ماموریت کاملاً سرّی و خطرناک بود.
عبدالمحمد از سیدصادق پرسید مشکل ما در مسیر چه چیزی است؟
ـ تنها مشکل ما تور‌های بازرسی است که در تمام گلوگاه‌ها و معابر ورودی و خروجی شهرها قرار دارند. از آنها که رد شویم کار تمام است.
ـ این که همیشه بوده و هست و خواهد بود. مشکل بعدی چیست؟
ـ وجود نیروهای استخباراتی درگاراژها، پایانه‌های مسافری به صورت ثابت و موردی با غلظت نظامی و چند لایه‌ای امنیتی است.
ـ خدا بزرگ است. اصلاً نگران نباشید. توکل برخدا.
مسیر حرکت آنها دراین ماموریت از العماره تا بغداد بود. در تور‌های ایست و بازرسی، علاوه بر نیروهای ارتش عراق، تعداد زیادی از نیروهای سازمان اطلاعات عراق حضور داشتندکه اوضاع را زیر نظر می‌گرفتند.
آنها با ایستادن هر ماشین، از صاحب آن تقاضای چند چیز را می‌کردند:
1. کارت هویت
2. برگه مرخصی
3. بازرسی بدنی
هرکدام از این‌ها می‌توانست به راحتی سبب دستگیری مجاهدین عراقی شود. عبدالمحمد آن قدر نیروهایش را خوب بار آورده بود که براحتی ازمیان تورهای بازرسی عبور می‌کردند و هیچ ردی از خودشان برجا نمی‌گذاشتند. او برای بار آخر وضعیت و مسئولیت هر کدام را گوشزد کرد. ماشین از شهر العماره به سمت بغداد مرکز و پایتخت عراق حرکت کرد. در راه عبدالمحمد فقط قرآن می‌خواند و اطراف را زیر نظر داشت.
از ابتدای جاده العماره تا بغداد پایتخت کشور عراق تورهای بازرسی زیادی وجود داشت که از هرکدام نیروهای عبدالمحمد می‌بایست با ظرافت و دقت رد می‌شدند.
درراه هیچ کس حرفی نمی‌زد. عبدالمحمد برای این که جنب وجوشی برای بچه‌ها به وجود آورده باشد گفت: بچه‌ها چه طور است یک بار دیگر ماموریت مان را چک کنیم. این قدر هم ساکت نمانید. مجلس ختم که نیامدید.
هر کدام از بچه‌ها با سر، رضایت خودش را اعلام کرد. عبدالمحمد گفت: فاز اول شناسایی‌هایی دهگانه ما عبارت از: جمع آوری اطلاعات دقیق از قوای نظامی ارتش بعث عراق، دستگاه‌های امنیتی و تاسیساتی و اماکن حساس و حیاتی دولت عراق در مناطق القرنه، العزیر، صخره، البیضه، سوده، کساره، ابوخصاف ، مهیل، گرنه، شیب المشرح، الملیحه در استان العماره و بعضی از شهرهای بصره است.
آن قدر مسلط و دقیق حرف می‌زد که هیچ چیز جا نمی‌افتاد. همه با دقت به حرف‌های او گوش می‌دادند.
او ادامه داد: یادتان باشد تورهای بازرسی روی برگه‌های تردد و کارت شناسایی افراد بیش از حد حساس است. کاری کنیم که کمترین شکی به ما نکنند. آنها حواسشان خیلی جمع است.
هر کدام از ما که گیر بیفتد کل ماموریت مان برباد رفته است. تو را به خدا دقت کنید.
بچه‌های گروه یک بار دیگر کارت‌های هویت و برگه‌های مرخصی شان را از جیب شان در آوردند و چک کردند. سیدنور به عکس کارت هویت جعلی نگاه کرد و گفت: این خود خود من هستم. همه با شنیدن این حرف زدند زیر خنده. با این کار فضای سرد عوض شد و همه سرحال آمدند.
عبدالمحمد از سیدصادق پرسید: سید معمولاً ارتش عراق برگه‌های تردد را چند وقت یک بار تعویض می‌کند؟
ـ فکر کنم هر ۲۰، ۲۵ روز همه کارت‌ها و برگه‌های تردد را از نظر شکل، رنگ و فرم عوض می‌کنند.
هنوز حرف‌های سید تمام نشده بود که در اولین تور بازرسی جلوی ماشین آنها گرفته شد و طبق معمول سربازی جلو آمد و گفت کارت ماشین، هویت و برگه تردد.
آن روز عبدالمحمد لباس ستوان یکمی پوشیده بود و باقی بچه‌ها همگی لباس سربازی تن شان بود.
صدای عبدالمحمد از صندلی عقب آمد. بچه‌ها آرام و خونسرد. راحت باشید. خبری نیست.

https://www.uplooder.net/img/image/57/54bf62727b39495da8f43bdcd62f665b/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13931008_(4).jpg

hasanali

بعد از دیدن کارت هویت همه، سرباز عراقی نگاه زیادی به عبدالمحمد کرد و گفت بیا پایین. بازرسی بدنی داری.
عبدالمحمد آرام و بی خیال پیاده شد و سرباز او را بازرسی کرد و چند تا سوال پرسید و او تند و تند راحت جواب می‌داد. البته سعی می‌کرد. با حالت خشن و کوتاه جواب بدهد. بعد از چند دقیقه عبدالمحمد برگشت و اجازه‌ی خروج به ماشین آنها داده شد.
آن روز حسب الامر عبدالمحمد قرار شد خودروی شخصی سید صادق آورده نشود و آنها با ماشین کرایه‌ای مسیر را بروند. او می‌گفت: این کار سودش بیشتر است و باعوض شدن ماشین‌ها بهتر می‌توانیم کارمان را انجام بدهیم.
عبدالمحمد علاوه بر گزارش نویسی اطلاعاتی اش، یک گزارش نویسی روزانه هم داشت که تمام وقایع آن روز را می‌نوشت. او در روز شمارش، به تاریخ ۶۲/7/۱۷ نوشت:
«امروز روز جمعه ۶۲/7/۱۷ ساعت ۱۹:۴۵ دقیقه با تهیه مدارک شناسایی که از قبل آماده کرده بودیم راهی محل کارمان شدیم.
مقصد ما شهر بغداد پایتخت عراق بود.امروز پس از ربع ساعتی که ماشین حرکت کرد در مقابل اولین تور دژبانی و ایست بازرسی ارتش عراق ماشین مان را متوقف کردند. اینجا گلوگاه خروجی شهر بود. ماشین‌های زیادی جهت بازرسی در صف به انتظار ایستاده بودند.»
درحالی که راننده آرام آرام جلو می‌رفت، سرباز عراقی با تابلوی ایست که در دست داشت به او اشاره کرد از صف خارج شود
و بیاید جلو.
او بلافاصله به عبدالمحمد گفت: چه کنم؟ بروم؟ دارد نگاهمان می‌کند.
ـ برو و خیلی خونسرد باش.
سرباز عراقی انگار مشکوک شده بود. قدری ماشین را گشت و گفت: حرکت کن.
طبق شناسایی‌های قبلی، حتی تورهای بازرسی هم مورد دقت و شناسایی قرارگرفته بودند و گروه می‌دانست وقت مرده و زنده آنها چه ساعت‌هایی است. آنها سعی می‌کردند در ساعات مرده خودشان را به تورهای بازرسی برسانند و از آنجا عبور کنند. در این وقت‌ها سربازها حال وحوصله نداشتند و خسته بودند.
راننده که سرعت ماشین را تا مرز ۸۰ رساند بعد از یک ساعتی از آینه عقب ماشین رو به عبدالمحمد کرد و گفت: مقصد کجاست؟
ـ العماره مرکز استان میسان
ـ وارد شهر بشوم؟
ـ بله ولی خیلی آرام و بی حاشیه. انگار داریم تفریح می‌رویم.
آنها از دروازه اصلی شهر با سرعت چهل وارد شدند و عبدالمحمد گفت: سعی کن در شهر دوری بزنی و مراکز تفریحی و تجاری را نشان مان بده. خیلی آرام و خونسرد هم رانندگی کن. عجله نداریم.
ـ روی چشم آقا.
او با عبور از خیابان‌ها نام مراکز را یکی یکی برای گروه می‌گفت و آنها با دقت نگاه می‌کردند.
عبدالمحمد بعد از دیدن مراکز تفریحی تجاری گفت: برادر! حالا بازار مرکزی را نشان مان بده.
حدود یک ساعتی ماشین در شهر دور خورد که عبدالمحمد گفت: من که خیلی گرسنه ام. شما چطور؟
همه با او هم صدا شدند و او روبه راننده کرد و گفت: پس برو یک کافه تا غذا بخوریم.احتمالاً خودت هم گرسنه ای.
راننده تمام شهر را مثل کف دستش می‌شناخت. او بعد از گذشتن از دو میدان به خیابانی رفت که تابلوی کافه با نور نئون می‌درخشید. عبدالمحمد همه را به خوردن ماهی دعوت کرد و گفت: هرکس هر قدر می‌تواند بخورد. ساعت ۱۰ شب بود که همه از کافه بیرون آمدند و عبدالمحمد به راننده گفت: حساب ما چقدر می‌شود؟
ـ حساب؟ چه حسابی؟
ـ کرایه ماشین چقدر می‌شود؟
ـ قابل ندارد. مهمان من هستید.
ـ ممنون. بفرما حساب ما چقدر می‌شود؟
بعد از تسویه حساب راننده از آنها خداحافظی کرد و رفت. سیدصادق پرسید: ابوعبدالله! حالا چه کنیم؟
ـ الان یک تاکسی می‌گیریم و منزل یکی از مجاهدین می‌رویم. ماموریت بعدی ما الان شروع می‌شود.
ساعت ۱۱:۱۵ دقیقه آنها به منزل یکی از مجاهدین رفتند و قرار شد دو نفر دیگر از دوستانش هم به جمع آنها ملحق شوند.
ساعت ۱۱:۴۵ دقیقه‌ی شب بود که همه مجاهدین عراقی آمدند وسیدناصر و عبدالمحمد با آنها در مورد ماموریت شان مفصل بحث کرد. عبدالمحمد به آنها سفارش کرد طوری عمل کنند که کسی به آنها مشکوک نشود.
حرف‌های آنها حدود دوساعتی طول کشید. عبدالمحمد پشت سر هم از آنها سوال می‌کرد و جواب می‌گرفت.
از چهره‌ی او معلوم بود که اطلاعات خوبی بدست آورده و از جلسه رضایت دارد.
آن شب عبدالمحمد اصلی ترین سوال هایش در مورد وضعیت شیعیان عراق بود. او رگباری سوالاتش را می‌پرسید طوری که آنها عقب می‌ماندند. هر بار که جواب آنها را می‌شنید خنده‌ای از روی رضایت می‌کرد.

https://www.uplooder.net/img/image/85/0326b78d523333b6effbe03586667e4f/hasa-n-a-li_ebrahimi_said__(1).jpg

hasanali

آن شب سوالات زیادی پرسید. از نوع رفتار رژیم عراق با اقشار مختلف مخصوصاً شیعیان تا وضعیت نظامی ارتش عراق تا این که آیا شیعیان دارای تشکیلاتی هستند یا نه؟
محل تجمع آنها کجاست؟
روحانیون مبارزشان چه کسانی اند؟
و...
ساعت نزدیک ۱:۳۰ دقیقه‌ی نیمه شب بود که حرفهای مجاهدین عراقی تمام شد و آنها بعد از خداحافظی از منزل خارج شدند.
عبدالمحمد گفت: من که خیلی خسته ام و می‌خواهم کمی بخوابم. شما چطور؟ خسته نیستید؟
سید ناصر گفت: ظاهراً باقی بچه‌ها هم خسته‌اند. اشکالی دارد، همه قدری استراحت کنند؟
ـ نه. همه قدری بخوابند تا برای ماموریت فردا آماده باشند.
قرار شد دو مجاهد عراقی فردا پیش از ظهر اطلاعاتی را که عبدالمحمد خواسته است برای او تهیه کنند و بیاورند.
هر کدام از بچه‌ها تا سرشان را روی زمین گذاشتند به خواب رفتند. نماز صبح عبدالمحمد همه را بیدار کرد و آنها بعد نماز باز خوابیدند.

فردا ساعت ۱۱ ظهر دو مجاهد عراقی برگشتند و تمام اطلاعات مورد نیاز را برای عبدالمحمد آوردند و مو به مو برای او توضیح دادند و او می‌گفت: اهلاً و سهلاً. مرحباً بکم. شکراً شکراً.
صاحب خانه که می‌دانست آنها صبحانه نخورده اند، غذای گرم و خوبی را به عنوان نهار تدارک دید و سفره را پهن کرد و مدام تعارف می‌کرد بفرمایید بفرمایید.
سیدناصر به شوخی می‌گفت: یاد ام غالب بخیر. امروز یاد او افتادم.
عبدالمحمد که می‌دانست منظور او چیست، گفت: یاد ماهی و نان سیاح بخیر.
نهار و نماز تا ساعت ۱ بعداز ظهر طول کشید.
بعد از نماز ظهر و عصر عبدالمحمد رو به سید صادق کرد و گفت: امروز ماموریت دوم را باید شروع کنیم. آماده که هستی؟
ـ بله. باید کجا برویم؟
ـ المشرح
ـ من که آماده ام. هر موقع بفرمایید حرکت می‌کنیم.
ـ نیم ساعت بعد همه سوار ماشین شدند و حرکت کردند. در راه هیچ کس حرف نمی‌زد.
مسیر را به سرعت طی کردند و به سراغ منزل خلف الشیحان رفتند. او منتظر آنها بود. خلف از مبارزین خوب عراقی بود که برعلیه رژیم بعث فعالیت‌های زیادی داشت.
عبدالمحمد از اوضاع شهر سوال کرد که او گفت:تقریباً عادی است.
ـ می‌توانی یک کار تقریباً خطرناک را برایمان انجام بدهی؟
ـ من؟
ـ بله
ـ بفرمایید. چه کاری باید بکنم؟
ـ به همسرت بگو در شهر گشتی بزند و از اوضاع خبری برایمان بیاورد.
ـ حتماً این کار را می‌کند. همین الان به او خواهم گفت.
ـ او همسرش را صدا زد: ام فیصل بیا. صدای همسرش می‌آمد که می‌گفت: چقدر داد می‌زنی. آمدم. چه شده؟ او با مقدمه چینی شرح ماموریت او را داد و او بلافاصله از خانه برای ماموریتش خارج شد.
سیدناصر به آرامی به عبدالمحمد گفت: این دومین زن عراقی است که این طور شجاعانه دارد برای ماموریت‌های ما به شناسایی می‌رود. خدا خیرشان بدهد. این‌ها ذخیره‌ی عراق هستند.
حدود یک ساعتی از رفتن ام فیصل گذشت که او برگشت و گزارش کاملی از اوضاع امنیتی شهر برای عبدالمحمد داد وگفت: ابوعبدالله! در شهر، بعثی‌ها مشغول ایست و بازرسی ماشین‌ها و مردم می‌باشند ولی وضع خیلی عادی است و خطری احساس نمی‌شود.
ـ پس با توکل بر خدا حرکت می‌کنیم.
آنها در شهر تمام سوژه‌های اطلاعاتی شان را خوب شناسایی می‌کردند و مشخصات آن جا را به ذهنشان سپردند. سیدناصر گفت: هیچ کس از کنار هیچ ساختمانی به راحتی عبور نکند.
عبدالمحمد عادت داشت با دیدن هر حرکت یا تجمع ارتش رژیم عراق یا نیروهای اطلاعاتی، فرضیه سازی می‌کرد و می‌گفت: احتمالاً قرار است این اتفاق رخ بدهد و ما این کار را باید بکنیم.
این کار همیشگی عبدالمحمد بود که در بسیاری از مواقع کمک زیادی به او می‌کرد و او را از مخمصه‌های زیادی رهایی می‌داد. او علاوه بر آن قبل از ورود به هر گلوگاه‌های ایست و بازرسی خواندن قرآن و ادعیه را ترک نمی‌کرد. همه صدای قرآن خواندن او را می‌شنیدند. براین اساس، همه‌ی بچه‌ها به تبعیت از او همین کار را می‌کردند و براحتی از گلوگاه‌های امنیتی و نظامی بدون هیچ درگیری و بازجویی رد می‌شدند.

https://www.uplooder.net/img/image/85/16368e8562073a2687cd62832a4e899e/hasa-n-a-li_ebrahimi_said__(11).jpg

hasanali

قسمت دوم ماموریت شناسایی که تمام شد، عبدالمحمد گفت: سیدناصر الان کجا برویم بهتر است؟
ـ ترمینال مسافری شهری.
ـ چرا آنجا؟
ـ حضور مردم و وضعیت نیروهای گشتی استخبارات را بررسی کنیم. به دردمان می‌خورد. آن روز تا ساعت ۷ شب همه مشغول شناسایی مراکز شهر بودند و ساعت ۹ شب خسته به خانه برگشتند.
فردا صبح عبدالمحمد در گزارش روز شمارش نوشت:
«امروز ساعت ۱۰ صبح بعد از عبور از دو پست بازرسی به سمت استان کوت راه افتادیم و بعد از انجام عملیات شناسایی مان از مراکز حساس ارتش عراق به سمت بغداد حرکت کردیم.»
آن روزها بغداد یکی از شهرهای کاملاً امنیتی بود که هیچ شهری با آن مقابله نمی‌کرد. پست‌های بازرسی در گلوگاه‌های ورودی و خروجی شهر به راحتی به کسی اجازه حرکت نمی‌دادند. به هرکس و همه ماشین‌ها مشکوک می‌شدند، روزگارش را سیاه می‌کردند.
بساط بازجویی خیابانی و مطالبه کارت هویت و مدارک تردد سخت ترین موقعیت برخورد با آنها بود.

آنها علاوه بر بازرسی کامل ماشین و صندوق عقب، از مبداء و مقصد و حتی چند ساعت خواهید ماند هم می‌پرسیدند و کسی جرأت جواب ندادن نداشت. هرکس مخالفت می‌کرد کارش به استخبارات ختم می‌شد.
جو پلیسی شدیدی بر شهر بغداد حاکم بود و این می‌توانست سرعت عملیات شناسایی آنها را خیلی کُند کند.
عبدالمحمد برای این کار از سیدناصر خواست راه حلی ارائه دهد. او گفت: بهترین راه این است که شهر را دور بزنیم و از شهر‌های دیگر وارد شهر بغداد بشویم.
ـ از کجا برویم؟
از محور بغداد ـ العماره که از ضریب امنیتی بسیار بالایی برخوردار است.
ـ حالا برای وارد شدن به بغداد چه کنیم؟
ـ از محور نجف اشرف وارد می‌شویم.
ـ ولی زمان و مسافت چند برابر می‌شود.
ـ چاره‌ای نیست. این بهترین راه حل است.
عاقبت با هر ترفندی بود آنها توانستند وارد بغداد شوند.
قبل از رسیدن به ورودی شهر، عبدالمحمد تمام حواسش را متوجه نیروهای نظامی کرده بود که چگونه آرایش گرفته‌اند.
او می‌دید که در اطراف شهر پدافند‌های ضد هوایی زیادی کار گذاشته شده‌اند که دیدن آنها نشان می‌داد شهر در یک حلقه امنیتی هوایی کامل قرار گرفته است. بعید بود هواپیمایی جان سالم از آنجا بدر ببرد.
آنها از ترمینال مسافری مستقیم طبق قرار قبلی به منزل یکی از اقوام سیدهاشم در منطقه حی الحرّ رفتند.
وقتی به خانه رسیدند سیدهاشم می‌دانست آنها خسته و گرسنه اند، برای همین از قبل برایشان تدارک شام دیده بود.
عبدالمحمد بعد شام از کم و کیف بغداد پرسید: که الان وضعیت رژیم عراق چگونه است؟ نیروهای ارتش چقدر آماده درگیری اند؟ سیدهاشم تمام و کمال جواب‌های او را داد.
آنها بعد از یک ساعتی، خوابیدند تا فردا با روحیه‌ی بهتری کارشان را شروع کنند. روز بعد را کامل در خانه بودند و در مورد مراکز مهم بغداد بحث می‌کردند.
روز سوم بود که عبدالمحمد بعد از نماز صبح گفت: سیدناصر امروز دیگر روز رفتن است.
ـ که چه کنیم؟
ـ باید برویم شناسایی. مگر یادت رفته است؟
ـ کجا؟ چه مکانی را؟
ـ شناسایی مراکز حساس و حیاتی شهر بغداد مخصوصاً کاخ‌های صدام، پادگان الرشید، سازمان مرکزی استخبارات، ستاد کل نیروهای مسلح، وزارت کشور و دفاع، مقر حزب بعث. چه شده؟ مگر خوابی؟
ـ خدا به خیر بگذراند. نه آماده ام.
ـ خیر است. پس سریع آماده رفتن بشوید.
آنها یکی یکی مراکز را براحتی شناسایی می‌کردند و بدون هیچ گونه درگیری یا این که مشکوک شدن به آنها به خانه برگشتند.
آن روز همه کلی اطلاعات نظامی تهیه کرده بودند که ارزش زیادی داشتند. بعد از استراحت کوتاهی که معلوم بود خستگی ماموریت از تن بچه‌ها بیرون رفته است، عبدالمحمد گفت: همگی هرآنچه را دیده‌اید مفصل و دقیق بنویسید. ممکن است خیلی از مسائل یادتان برود. این بهترین شیوه شناسایی است. سریع همین الان شروع کنید.
آن شب تا دیری بچه‌ها مشغول گزارش نویسی بودند.
فردا صبح بعد از نمازعبدالمحمد، فاز بعدی ماموریت یعنی رفتن به کاظمین را اعلام کرد.
قبل از حرکت سیدصادق گفت: ابوعبدالله می‌خواهید به زیارت حرم بروید؟
عبدالمحمد تا این حرف را شنید منقلب شد. انگار گمشده اش را پیدا کرده بود.
ـ مگر می‌شود به حرم رفت؟ مشکلی پیش نمی‌آید؟
ـ نه. می‌شود برویم زیارت و برگردیم.
ـ نیروهای اطلاعاتی نیستند؟
ـ باشند. ما هم مثل بقیه‌ی مردم می‌رویم زیارت.
ـ احتیاط کنید. اگر گیرشان بیفتیم بدبخت شده ایم.
ـ نه. خبری نیست. من قول می‌دهم. شما را راحت می‌برم حرم.
همگی با هم با گذشتن از خیابان‌های شهر در مقابل گنبد زرد طلایی حرمین کاظمین قرار گرفتند.

https://www.uplooder.net/img/image/39/7f797441674b80fef0c120fdad1d7ce8/hasa-n-a-li_ebrahimi_said__(1111).jpg

hasanali

دل نوشته

قبل از عمليات خيبر ، آقا مهدي در جمع فرماندهان گفت : « ما بايد در اين عمليات ابولفضل وار بجنگيم و هرکس آماده شهادت نيست پا پيش نگذارد و آقا حميد آرام گفت برادران دعا کنيد من هم شهيد بشوم » اين جمله آقا حميد همه را به گريه انداخت. عمليات خيبر شروع شد . هنگام رفتن آقا حميد ،آقا مهدي کوله پشتي را باز کرد و قصد داشت چند قوطي کمپوت د ر آن بگذارد که آقا حميد قبول نکرد و هرچه اصرار کرد آقا حميد نپذيرفت . بعد از رفتن آقا حميد ، آقا مهدي نشست و دقایقی با صداي بلند گريه کرد .آقا حميد نيروهاي تحت امرش را توجيه کرد و به راه افتادند . او در اولين قايق نشست و قايق در سکوت و تاريکي مطلق شب به راه افتاد . اولين کسي بود که از قايق پياده شد و پاي بر جزيره مجنون گذارد . اولين نگهبان پل به هلاکت رسيد و چند تن به اسارت درآمدند . يکي از اسرا که يک سرتيپ عراقي بود متعجب و گيج از حضور نيروهاي ايراني در اين جزاير غير قابل نفوذ از آقاحميد پرسيد : چطور خودتان را به اينجا رسانديد ؟ آقاحميد خيلي جدي پاسخ داد : ما اردن را دور زده از اطراف بصره خود را به اينجا رسانده ايم . افسر ارشد عراقي باز هم پرسيد : آن نيروهايي که از روبرو مي آيند چه ؟ و آقا حمید جواب داد : « آنها از زير زمين روييده اند . »
.
.
شادی ارواح طیبه شهدا ، امام شهدا ،شهدای مدافعین حرم و مدافعین وطن صلوات بر محمد و آل محمد
.
#اللهم_صل_علی_محمد_و_آل_محمد_و_عجل_فرجهم

ابراهیمی سعید